εξαιτίας της προτίμησης του σε όσους χρησιμοποιούν ηλεκτρονικό υπολογιστή.
Την ίδια στιγμή φαίνεται πως η πάθηση έχει ιδιαίτερη «αδυναμία» και στις μεσήλικες γυναίκες αφού τις ''χτυπά'' πέντε με έξι φορές συχνότερα απ’ ότι τούς άνδρες.
Ταλαιπωρεί πολλές νοικοκυρές αλλά και όσους επιβάρυνουν τα χέρια τους στη διάρκεια της ημέρας. Το σύνδρομο εμφανίζεται συχνότερα , στις εγκύους, τούς διαβητικούς, τους ρευματοπαθείς και τούς νεφροπαθείς.
Εκδηλώνεται με μουδιάσματα και υπαισθησία στα πρώτα 3 με 4 δάκτυλα-κυρίως τη νύκτα (πρώτες πρωινές ώρες).
Στα τελευταία στάδια με μυϊκή αδυναμία παλάμης και κυρίως ατροφίας των μυών της βάσης του αντίχειρα, ενώ ο ασθενής δεν μπορεί να πιάσει αντικείμενα (πτώση αντικειμένων απ το χέρι).
«Η διάγνωση του συνδρόμου γίνεται κατ’ αρχήν με κλινική εξέταση» επισημαίνει ο Χειρουργός Ορθοπαιδικός- Μικροχειρουργός Χεριού και αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Χειρουργικής Χεριού -Aνω Aκρου, κ Ιωάννης Α. Ιγνατιάδης.
Και συνεχίζει «Υπάρχουν κλινικές δοκιμασίες που βοηθούν στην επιβεβαίωση της διάγνωσης όπως η επίταση των συμπτωμάτων με το σπάσιμο των καρπών στις 90 μοίρες και η δοκιμασία σφιξίματος με περιχειρίδα. Τελικά πάντα επιβεβαιώνεται και εργαστηριακά με το ηλεκτρομυογράφημα και έλεγχο κινητικής και αισθητικής αγωγής, μια δοκιμασία σε νευροφυσιολογικό εργαστήριο».
Ποιες είναι οι θεραπείες
Η ακινητοποίηση με νάρθηκες, η ένεση τοπικά με κορτιζόνες, τα αντιφλεγμονώδη τελικά δεν προσφέρουν μόνιμη απαλλαγή. Η ριζική θεραπεία είναι η χειρουργική με τοπική η γενική νάρκωση. Μέχρι πριν από 15 χρόνια το σύνδρομο αντιμετωπιζόταν με ανοιχτό χειρουργείο και μεγάλη παλαμιαία τομή 7-8 εκατοστών, ενώ η διατομή (κόψιμο) του συνδέσμου με νυστέρι.
Αργότερα εμφανίσθηκε η ελάχιστα επεμβατική(mini-open) ανοικτή μέθοδος με μικρότερη τομή 3-5 εκατοστών και τελικά σήμερα επικρατεί στο δυτικό κόσμο η ενδοσκοπική διάνοιξη (τομή 1-2 εκατ.).
Η ανοικτή μέθοδος είναι η κλασική μέθοδος με τομή επιμήκη η οποία γίνεται στό μέσον της παλάμης και δη επί της μέσης χειρομαντικής γραμμής, δέν χρειάζεται ειδικά εργαλεία για να πραγματοποιηθεί και μπορεί να γίνει με τοπική αναισθησία.
Έχει το μειονέκτημα ότι πρέπει να κοπούν όλα τα ανατομικά στρώματα της παλάμης από το δέρμα, υποδόριο, μύες μέχρι και τον πλαμιαίο σύνδεσμο ενώ στην ενδοσκοπική μέθοδο κόβουμε μόνο τον σύνδεσμο.
Επίσης ο χρόνος αποκατάστασης του χεριού είναι περίπου τέσσερις εβδομάδες (στις δυο εβδομάδες κόβουμε τα ράμματα) ενώ στην ενδοσκοπική μέθοδο ο χρόνος ανάρρωσης είναι μια εβδομάδα.
Οι περιπτώσεις που το σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα είναι παραμελημένο πλέον των πέντε χρόνων, με ατροφία μυών , περιστατικά με ρευματοειδή αρθρίτιδα ή νεφροπάθεια ή αμυλοείδωση όπου χρειάζεται να γίνει υμενεκτομή ή νευρόλυση δέν προσφέρονται πάντα για ενδοσκοπική διάνοιξη και πολλές φορές είναι αναγκαία η ευρεία διάνοιξη με μεγάλη τομή.
Άλλες μέθοδοι
Ενδοσκοπική μέθοδος με δυο οπές: θεωρείται πεπαλαιωμένη δεν εμφανίζει πλεονεκτήματα και τείνει να εγκαταλειφθεί.
Ημι ανοικτή μέθοδος (minimal invasive): Γίνεται μία τομή περιορισμένη 3-4 εκατοστών και με ειδικό προστατευτικό εργαλείο ανυψώνεται το δέρμα και εισάγεται ένα ειδικό κοπτικό σαν δρέπανο και κόπτει συρόμενο τον σύνδεσμο με ημι-τυφλή μέθοδο. Πλεονεκτεί έναντι της ανοικτής μεθόδου ως πρός την τομή αλλά στην ανοικτή ο χειρουργός έχει μεγαλύτερο χειρουργικό πεδίο. Δεν έχει κανένα πλεονέκτημα έναντι των ενδοσκοπικών μεθόδων.
iatropedia.gr